eeuwigheidsbesef
"Zonder eeuwigheidsbesef móét het leven wel lukken" kopte mijn krant vandaag. Het eeuwigheidsbesef onder christenen neemt af. Met als gevolg dat mensen ongelukkiger zijn, want dan verwacht je alles van dit leven en als het dan toch tegenzit, heb je geen uitweg meer.
Ik denk vanzelf terug aan de dag dat we een kind kregen met het syndroom van Down. Je wereld wordt dan door elkaar geschud. De eerste nacht bracht ik huilend door, maar dan moet je vertellen dat je een kind hebt en dat het gehandicapt is. En dan komt er kraambezoek, en moet je beschuit met muisjes smeren. En je weet vanaf nu: als mijn zoon mij overleeft, en dat hoop ik van harte, voor de rest van mijn leven heb ik de zorg voor een kind met Down.
Wat ik nu misschien minder ervaar, maar die eerste weken heel duidelijk, was een heel helder eeuwigheidsbesef. Het kwam me duidelijk voor ogen dat het leven nu slechts een ogenblik is vergeleken met de eeuwigheid. Zo kon ik het aan. Het perspectief van een eeuwig volmaakt leven hield me op de been. Zo sterk, dat ik het bijna fysiek kon zien. Ik zie dat als hulp van boven op de momenten dat je het nodig hebt.
Volgende week komt bij ons op school Jan de Cock spreken. Hij bezoekt gevangenen wereldwijd, maar helpt ook stervenden in hun laatste uren. Hij bedacht daarvoor de term 'doodgelukkig leven' en 'levengevend sterven' omdat er leven is na de dood.
26 februari om 19.30 uur, ZSC Terneuzen. Ik zie er naar uit. Hier vast een voorproefje:
http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1316161
Ik denk vanzelf terug aan de dag dat we een kind kregen met het syndroom van Down. Je wereld wordt dan door elkaar geschud. De eerste nacht bracht ik huilend door, maar dan moet je vertellen dat je een kind hebt en dat het gehandicapt is. En dan komt er kraambezoek, en moet je beschuit met muisjes smeren. En je weet vanaf nu: als mijn zoon mij overleeft, en dat hoop ik van harte, voor de rest van mijn leven heb ik de zorg voor een kind met Down.
Wat ik nu misschien minder ervaar, maar die eerste weken heel duidelijk, was een heel helder eeuwigheidsbesef. Het kwam me duidelijk voor ogen dat het leven nu slechts een ogenblik is vergeleken met de eeuwigheid. Zo kon ik het aan. Het perspectief van een eeuwig volmaakt leven hield me op de been. Zo sterk, dat ik het bijna fysiek kon zien. Ik zie dat als hulp van boven op de momenten dat je het nodig hebt.
Volgende week komt bij ons op school Jan de Cock spreken. Hij bezoekt gevangenen wereldwijd, maar helpt ook stervenden in hun laatste uren. Hij bedacht daarvoor de term 'doodgelukkig leven' en 'levengevend sterven' omdat er leven is na de dood.
26 februari om 19.30 uur, ZSC Terneuzen. Ik zie er naar uit. Hier vast een voorproefje:
http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1316161