Dus toch

Een tijdje geleden noemde ik het 'trekken aan een dood paard'; de gesprekken die ik had op het VSO schoten niet op. Daar mag ik het niet bij laten. We hebben niet stilgezeten, ik niet en de school niet. Vanmorgen weer een gesprek gehad en eindelijk kwam ik thuis met het gevoel, ja er gebeurt wat. De school wil zoeken naar een arrangement, ja een arrangement voor Daniël. De directeur van Daniëls school gaat met de praktijkscholen overleggen of Daniël m.i.v. volgend schooljaar daar geschoold kan worden in het koks vak voor in elk geval een certificaat. Dat zou kunnen betekenen dat Daniël een dag in de week naar een praktijkschool gaat, en de andere dagen naar het VSO (waar ze alleen 'koken als hobby' hebben). En eindelijk hebben we nu een handelingsplan voor dit schooljaar.... 't is inmiddels maart, maar ja...  En mijn zoon van 15 gaat huiswerk krijgen. Hoop ik. Wat is wijs, maar het gaat om de toekomst van mijn kind.  Dit is toch hartverwarmend: http://www.band

MISSCHIEN IS DIT WAT: Zet in elk ziekenhuis een medewerker met Down. In het restaurant, bij de receptie, of waar dan ook. Dat adviseer ik niet alleen het ziekenhuis De Gelderse Vallei in Ede maar alle ziekenhuizen. Eén, daarmee geef je het goede voorbeeld aan het bedrijfsleven. Twee, je gaat voelen dat het gewoon niet goed is deze mensen het recht op leven te ontzeggen. Je moet mensen met Down ontmoeten om recht van spreken te hebben. Je hoeft niet gelovig te zijn om verdrietig te worden om het gemak waarmee kinderen met Down worden geaborteerd. Kijk eens naar dit filmpje http://youtu.be/9VG7dh5W40I Of kijk naar mijn kanjer met zijn zus. Ooit kreeg ik de vraag: "Als er een arts was die het Down syndroom kon genezen, zou je er dan naar toe gaan?" Mijn dochter zei heel resoluut: "Nee, mam dat mag je nooit doen. Dan is Daniël Daniël niet meer."  Toegegeven, ik ben daar wat aarzelend in.     Voetbalplaatjes ruilen op het schoolplein: wie van de drie