Waardering

Het is vrijdagmiddag half vijf en ik ervaar pijnlijk het gevoel van de schoonmakers hoe het is, behandeld te worden als lucht.

Onze school heeft bij de voordeur een vitrine die we als godsdienstdocenten mogen vullen. Ik doe dat het liefst als er geen leerlingen rondlopen dus vrijdagnamiddag om een uur of vijf sta ik op een stoel in de hal de vitrine te vullen:





Ik draag een spijkerrok en een blauwe trui en daarmee ben ik net zo blauw als de schoonmakers in hun blauwe werkjassen.

Een voor een verlaten mijn collega's de school. Ik weet zeker dat ze ons zien, de schoonmaker die de trap dweilt en mij op een stoel staand bij de vitrine. Maar niemand zegt gedag of wenst ons een goed weekend. Hoewel we hard bezig zijn de school schoon te maken en te verfraaien. Lucht zijn we.

In de krant lees ik dat er acties dreigen van schoonmaakpersoneel voor meer waardering en geld. Geld kan ik niet geven, maar waardering wel. Soms moet je het zelf even voelen wat het is om genegeerd te worden en ik kan u vertellen; het is niet fijn.