Die intrinsieke tevredenheid van een kind met Down ... jaloersmakend

Een nieuwe driewieler

Lang geleden zei ik met klem, mijn zoon krijgt geen driewieler. Ik heb me uit de naad gelopen achter een klein fietsje met Daniël al wiebelend mijn rug forcerend door de buurt om hem te leren fietsen maar zonder resultaat.

Inmiddels ben ik om. Mijn zoon fietst op een driewieler en ik geef toe, daarmee is hij in het verkeer veel veiliger.

Daniël is ondertussen verhuisd naar een prachtige woonvorm in Amersfoort, Hart van Vathorst.

Daarom moest hij zijn driewieler thuis inleveren en in Amersfoort een nieuwe aanvragen. 

Een nieuwe driewieler kost rond de 1600 euro. Ieder mens die overweegt een nieuwe fiets te kopen in die prijsklasse gaat rondkijken wat de mooiste, beste, leukste fiets is. Althans ik zou dat wel doen. Je koopt voor dat bedrag niet de eerste de beste fiets die je ziet.

Welzorg belt voor een afspraak om de fiets te leveren. Op mijn vraag of ik daar bij moest zijn antwoordde ze dat dat niet hoefde omdat ze toch maar met één fiets komen. 

Nochtans reed ik van de week naar Amersfoort en er stopte een vrachtwagentje van Welzorg. De chauffeur reed een driewieler naar buiten en zei: "Dit is hem."

De fiets is blauw. "Mooi", zegt Daniël, "blauw is mijn kleur." De man van Welzorg zet het zadel op de goede hoogte en Daniël rijdt trots een rondje door de straat.

Ik sta er bij en kijk er naar. Wat een voorbeeld, Daniël is zo blij, tevreden en trots. Wat ben ik dankbaar voor dit kind. Wat kan ik nog veel van hem leren (Ik vind het een trut fiets en zou voor dat bedrag graag een keur aan keuzes willen hebben, maar ik zeg niks)

Denk niet dat je zo'n fiets gratis krijgt en daarom een gekregen paard niet in de bek mag kijken. De komende zeven jaar betaalt Daniël 13 keer per jaar 18 euro zodat hij aan het eind van die zeven jaar de fiets heeft afbetaald.