Beilen - Brussel
Terwijl de regen constant neervalt uit een eindeloos grijze lucht zet ik me aan tafel om een blogje te maken over onze sponsorfietstocht, de Ride on Education deze zomer van Beilen naar Brussel.
Regen hadden we maar niet constant, wel buien, buien die je niet kon ontwijken, maar als je geniet van het leven kan je een bui weerstaan en verdraag je die net als de koeien die dan lekker tegen elkaar aan schurken met de kont in de wind en fiets je met een opgeruimd gemoed verder en droog je vanzelf weer op.
Het grootste deel fietsten we door Nederland en altijd ben ik weer verbaasd hoeveel water je ziet, niet alleen vanuit de lucht maar langs wegen en velden. Vier pontjes waren nodig om van Beilen naar Brussel te komen.
We vertrokken op een zaterdag en kampeerden de eerste nacht in IJsselmuiden. Zondagmorgen ging ik eerst naar de kerk in Kampen waar ik van mijn 20ste tot 28ste gewoond heb. Ik ken er weinig mensen meer maar de enorme glazen lampen in de kerk staan levenslang op mijn netvlies en we zongen Groot is uw trouw o Heer. Ik pinkte een traan weg, zo dankbaar want ik ben inmiddels al veel ouder dan 28.
De route van Baarn naar Delft was prachtig
water en bruggetjes ...
...en fietspaden zo smal dat je eerbiedig afstapte wanneer er een tegenligger kwam. (ik heb geen racefiets maar een toerfiets)
Vaak zie je onderweg dat het water hoger staat dan de huizen, gescheiden door het dijkje waarover je fietst. Respect voor de waterschappen.
Het verschil tussen de dijkjes onder Nieuwkoop en de zeewering in de Zeeuwse delta is enorm.
We fietsten met tegenwind over de majestueuze Pijlerdam die de Oosterschelde bij springtij in combinatie met Noordwester storm kan afsluiten van de Noordzee. Ook deze dag regenden we een keer nat, maar de avond in Knokke was mooi en ik flaneerde even over de mondaine boulevard mezelf troostend met de gedachte dat mijn vederlichte Gazelle toch echt wel de Mercedes onder de fietsen is.
Laatst las ik ergens dat het strand bezoeken in België een stadse ervaring is. Dat kan ik beamen.
De natuur vind je landinwaarts. De een na laatste route was de langste en misschien ook wel de mooiste. Langs kilometers lange jaagpaden kwamen we dwars door Brugge en dwars door Gent en vlak voor het eindpunt Zele kwamen we langs de mooiste plaatsnaam van België Schellebelle
Daar kreeg ik Maria bij de koffie
Zelf wilde ik haar niet opeten. Ik stopte haar in mijn tas en gaf haar aan een medefietser die gevallen was, als troost.
Ik Brussel kreeg ik mijn evidentiam prospere trinus ofwel het bewijs van een voorspoedig volbrachte rit.
Zo dankbaar dat ik dat kon doen voor verre naasten
doneren kan nog tot eind september 2017
Lieve, lieve sponsors heel hartelijk dank!