Een hemel zonder schroeven
Hij legde een harige jas om haar blote schouder. Ze rook verschroeide dierenharen, opgedroogd zweet en trok de jas steviger om haar bruidslingerie. De man glimlachte.
Je mag mee in mijn vurige wagen, kom je?
Marieke van Meijeren, Een hemel zonder schroeven
Mozaïek, Utrecht
Wie wil dat niet; gaan zoals Elia, met vurige wagens naar de hemel zonder te hoeven sterven. Heerlijk lied is dit. In de hoofdstukken Aarde, Lucht, Water en Vuur lezen we over de jonge Maria die met haar man terug in Nederland is na een periode in Congo, afwisselend met de oude Maria die haar geliefde Aron moet begraven. Maria is creatief en maakt samen met haar zoon Seth een grafsteen voor haar man van wie ze heel veel heeft gehouden. Je proeft uit het boek dat Aron een lieve geduldige man moet zijn geweest want Maria was geen makkelijke vrouw.
De jonge Maria worstelt met haar herinneringen uit Congo en Rwanda. Haar zoon Seth is nog maar een baby van zes weken wanneer ze opgenomen moet worden op een psychiatrische afdeling. Als ze tijdens haar opname in de rij staat voor de medicatie denkt ze aan haar niet-meer-willen-zijn. Aron had haar betrapt bij de keukenla. Terwijl ze de strips met pillen uit de doosjes had gehaald en gesorteerd, had hij achter haar gestaan.
Ik moet nodig de psychiater bellen, het ene soort is bijna op, had ze gezegd. Harde handen hadden haar omgedraaid. Het is niet alles goud wat er blinkt. Het jonge gezin wat terugkeerde uit Congo worstelt met Maria's trauma's.
Een kort hoofdstukje beschrijft de jonge moeder op de fiets met Seth. Seth wurmt zich uit de veiligheidsgordels van het fietsstoeltje, wil koeien kijken. Hij verloor zijn schoen. Maria raapte de gele stapper op. Toen ze hem niet aankreeg, stopte ze hem in de fietstas. Terwijl ze de linkerarm vastgespte , gooide Seth in een onverwachte beweging zijn hoofd naar achteren. Ze greep naar haar neus en riep dat het afgelopen moest zijn. Haar neus bloedde. Toen ze thuis probeerde om Seth een schone pamper om te doen lukt ook dat niet. Ze leidde hem af met verhaaltjes over pony's en over pakken wasmiddel die ze nog moest halen, over billendoekjes die zo lekker ruiken. En dan komt Seth omhoog en slaat haar in het gezicht. Ze schrok van zijn rood bezwete hoofd, de felle ogen. Gele schoenmaat-21-stappers. Tot tien tellen, dacht ze. Tot tien tellen. In een flits bewoog ze haar arm.
Je ziet een kwetsbare vrouw, zo ver verwijderd van de 'word de mens die je wilt zijn'-tijdschriften.
De 82-jarige Maria wordt uiteindelijk opgenomen in het verzorgingshuis Rustenburg. Haar zoon Seth woont en werkt in Oeganda en kan niet voor haar blijven zorgen. Maar hij vertrekt niet voordat ze samen een grafsteen hebben gemaakt voor hun man en vader. Tijdens dat proces zegt Maria tegen haar volwassen zoon: Ik had je niet moeten slaan. Ze plaatsen het monument op Arons graf; een mozaïek van een danseres, gemaakt door Maria en een golf van klei gemaakt door Seth. Dan komt de opzichter Bertus en zegt: Als iedereen hier rare frutsels neerzet, wordt het een zootje.
Seth had een fles wijn en twee bekers meegenomen. Bij het graf van Aron dronken ze. Aron lag een paar meter van haar verwijderd. Seth zat aan haar voeten.
Een hemel zonder schroeven gaat over het kwetsbare geschonden leven. Vergeet Facebook en Instagram. Lees dit boekje en zie de rafelranden van het leven, de donkere dagen en diepe dalen. Geen mens blijft ervan verschoond.
Ik moet nodig de psychiater bellen, het ene soort is bijna op, had ze gezegd. Harde handen hadden haar omgedraaid. Het is niet alles goud wat er blinkt. Het jonge gezin wat terugkeerde uit Congo worstelt met Maria's trauma's.
Een kort hoofdstukje beschrijft de jonge moeder op de fiets met Seth. Seth wurmt zich uit de veiligheidsgordels van het fietsstoeltje, wil koeien kijken. Hij verloor zijn schoen. Maria raapte de gele stapper op. Toen ze hem niet aankreeg, stopte ze hem in de fietstas. Terwijl ze de linkerarm vastgespte , gooide Seth in een onverwachte beweging zijn hoofd naar achteren. Ze greep naar haar neus en riep dat het afgelopen moest zijn. Haar neus bloedde. Toen ze thuis probeerde om Seth een schone pamper om te doen lukt ook dat niet. Ze leidde hem af met verhaaltjes over pony's en over pakken wasmiddel die ze nog moest halen, over billendoekjes die zo lekker ruiken. En dan komt Seth omhoog en slaat haar in het gezicht. Ze schrok van zijn rood bezwete hoofd, de felle ogen. Gele schoenmaat-21-stappers. Tot tien tellen, dacht ze. Tot tien tellen. In een flits bewoog ze haar arm.
Je ziet een kwetsbare vrouw, zo ver verwijderd van de 'word de mens die je wilt zijn'-tijdschriften.
De 82-jarige Maria wordt uiteindelijk opgenomen in het verzorgingshuis Rustenburg. Haar zoon Seth woont en werkt in Oeganda en kan niet voor haar blijven zorgen. Maar hij vertrekt niet voordat ze samen een grafsteen hebben gemaakt voor hun man en vader. Tijdens dat proces zegt Maria tegen haar volwassen zoon: Ik had je niet moeten slaan. Ze plaatsen het monument op Arons graf; een mozaïek van een danseres, gemaakt door Maria en een golf van klei gemaakt door Seth. Dan komt de opzichter Bertus en zegt: Als iedereen hier rare frutsels neerzet, wordt het een zootje.
Seth had een fles wijn en twee bekers meegenomen. Bij het graf van Aron dronken ze. Aron lag een paar meter van haar verwijderd. Seth zat aan haar voeten.
Een hemel zonder schroeven gaat over het kwetsbare geschonden leven. Vergeet Facebook en Instagram. Lees dit boekje en zie de rafelranden van het leven, de donkere dagen en diepe dalen. Geen mens blijft ervan verschoond.
155 pagina's