vriendloos

Zo Sinterklaas is weg en de verjaardagen voorbij. Voordeel van decemberfeestjes is dat je koelkast niet hoeft uit te puilen. De buitentemperatuur is prima om je spullen koel te houden.

Mijn zoon en dochter zijn een dag na elkaar jarig dus het is voor elk twee dagen feest. We zijn inmiddels vele kaartjes, cadeautjes en bloemen verder. En weer een ervaring rijker die in mijn hoofd blijft hangen. Het was gezellig, we hebben allemaal leuk zitten kletsen behalve Daniël die 15 werd en het syndroom van Down heeft. Hij zat in stilte te genieten. Een stel pubermeiden die voor mijn dochter kwamen, speelden en kletsten met mijn nichtjes en neef. Niemand sprak met Daniël.

Ik ben al twee keer naar een cursusavond geweest onder de titel 'Natuurlijk een Netwerk.' Hoe maak je een netwerk om je kwetsbare kind. Keihard werd duidelijk dat Daniël wel een lieve zus en ons als ouders heeft. Ook aardige professionals, zoals de fysiotherapeut, de gymjuf, de muziekdocent, enz. Maar wat pijnlijk ontbreekt zijn: vrienden. Je hoort en leest wel dat het niet goed is kinderen met Down tot en met groep 8 op de basisschool te laten. De belevingswerelden van de kinderen groeien dan zo uiteen dat een vriendschap niet meer mogelijk is. Nee, op het Speciaal onderwijs zou dat makkelijker gaan.

Daniël heeft gouden jaren op de basisschool gehad en zit nu voor het tweede jaar op het Voorgezet Speciaal Onderwijs (VSO) en maakt daar helemaal geen vrienden.
En o, wat zie je dat goed op een verjaardagsfeestje met allemaal lieve familie en kennissen en Daniël die alleen zit, kijkt en ook wel geniet ...  maar toch breekt dan mijn hart. Ik heb nog twee cursusavonden te gaan. Ik ga heel erg mijn best doen een vriendenkring om mijn zoon te bouwen al weet ik nu nog niet hoe...