om te huilen
Ik kan het nauwelijks geloven
Zonder af te willen doen aan alle goodwill en liefde die het onderwijzend personeel op het VSO laat zien, staat het huilen mij nader dan het lachen.
Vandaag ben ik weer op gesprek geweest over het Ontwikkelingsperspectief van mijn zoon met Down.
Eerlijk waar, vanaf augustus tot nu zijn Daniëls rekenlessen gevuld met klokkijken.
"Hij weet nog niet goed wat tien voor het heel en tien voor het half is", zegt zijn juf.
Tuurlijk zit hij op school te klooien met de tijd want hij kan al lang klokkijken. TOT OP DE MINUUT.
"Heeft hij dan wel tijdsbesef", vraagt zijn juf. Huh tijdsbesef? Of hij het verschil weet tussen 7 uur 's ochtend en 7 uur 's avonds?
"Daniël kan geen keuzes maken en de gevolgen overzien," zegt de juf. "Herkent u dat?"
Nou nee. Daniël reist zelfstandig. Meermalen was de weg opgebroken zodat hij bij een andere halte moest instappen, overstappen, uitstappen. Nog nooit is hij in paniek geraakt, heeft altijd de juiste keuzes gemaakt en is altijd op tijd op school en op tijd thuis gekomen. Enz. enz.
Volgens school kan Daniël geen sociale contexten inschatten. Maar ik kan hem meenemen naar begrafenissen en bruiloften en ik heb me nog nooit voor mijn kind hoeven schamen.
Vorige week had ik een slechte dag. Ik was moe prikkelbaar en kortaf tegen mijn kinderen. Toen maakte Daniël 's avonds dit tekeningetje voor mij. 'Empathisch vermogen' heet dat. Over het inschatten van de sociale context gesproken...
Daniël is beslist geen hoogvlieger maar kan nog ZOVEEL leren.
Geef die kinderen toch prikkels
daag ze uit
stimuleer ze
kom met nieuwe dingen
neem eens een risico
waag het eens wat anders te doen
geef ze kansen
wees creatief
durf
geloof in ze
laat varen dat rigide schoolstramien