O wat moest ik lachen
De tranen in mijn ogen van het lachen, maar ik kon me gelukkig inhouden en heb mijn zoon streng toegesproken.
Het kwam zo: Connexxion het busbedrijf in onze regio die hier het openbaar vervoer zou moeten verzorgen, liet het deze week lelijk afweten. Ze hebben misschien nog niet door dat de scholen weer zijn begonnen.
Het gebeurde deze week twee keer dat de bus propvol zat en de halte waar Daniël en anderen staan te wachten, met volle vaart voorbij reed.
Heel vervelend, maar als ik thuis ben zie ik dat en dan breng ik mijn zoon en soms een paar andere kinderen met de auto naar school.
Maar op sommige dagen werk ik en ga ik zelfs iets eerder weg dan Daniël, hij staat dan nog bij de bushalte als ik wegrijd.
Voor de zekerheid had ik hem vandaag het telefoonnummer van zijn school meegegeven en gezegd: Als de bus weer voorbij rijdt en niet stopt moet je zelf de school bellen en zeggen dat je later komt.
Ik kom terug uit mijn werk en vraag Daniel
Hoe ging het, is de bus gestopt vanmorgen, kon je mee?
Daniël: Nee ik kon niet mee, de bus was te vol.
Ik: Maar stopte de bus wel, en zijn er mensen ingestapt.
Daniël; Ja, maar de bus was te vol en ik heb Juf Lotte gebeld dat ik later kom.
De spijbelaar! Heeft dus gewoon nog een half uurtje in het zonnetje zitten wachten op de volgende bus.
Ik heb Down en ik doe wat ik wil....